یک مدتی بود این جمله تو فضای مجازی زیاد میدیدیم که": به جای روانشناس میشینم دو تا قسمت فرندز میبینیم حالم بهتر میشه..." متاسفانه این جمله از حالت شوخی و جک هم خارج شد و یک عده به حدی جدی گرفته بودن که در کامنت ها تایید میکردند. خود من عاشق سیتکام ها و برنامه های کمدی ام از فرندز بگیرین تا آفیس و ساینفیلد و بیگ بنگ تئوری و... و این هم قبول دارم که در بسیاری از موارد موقتا به بهبود خلقم کمک کردن ولی اینکه فردی که مشکلات جدی افسردگی و ... داره بخواد کمدی دیدن رو با درمان هم تراز بدونه جای بازنگری دارد.
در این جمله چند تا خطای شناختی نهفته است:
اول اینکه با اینکه پروسه ی کلی درمان باعث بهبود حال و خلق و در کل زندگی شما می شود ولی قرار نیست تک تک جلسات با یک احساس مثبت به پایان برسد. مثال جسمیش بعضی از واکسن هاست که یک مقداری تب و لرز میاره ولی ما این رو برای محافظت از خودمون پذیرفتیم. یا کسانی که عزیزی رو داشتن که مبتلا به سرطان بوده حتما از نزدیک دیدن که شیمی درمانی اصلا فرایند لذت بخشی نیست چه بسا زجر آور هم باشه ولی نتیجه نهاییش افزایش شانس بهبودی است. در حوزه ی روان هم همینطور است. رویارو یی با مسائل و حقایقی بسیاری که سال ها سرکوب کردیم شاید در نگاه اول جذاب نباشد.
دوم اینکه پناه بردن به چیزی که حواسمون رو موقتا از مشکلی پرت کند و اجتناب از رویایی با احساسات اصیل و حقیقیمون در اون لحظه و فرار از مشکلات شاید موقتا جواب بدهد ولی این چرخه ی اجتنابی باعث بدتر شدن سلامت روان در دراز مدت می شود. مثل خونه ای که همه اشغال هایش را بدهیم زیر فرش ولی کل خونه پر موش و سوسک بشود.
تجاربم هم نشون داده که مراجعانی که وقت زیادی را برای اجتناب از مشکلاتشون به دیدن سیتکام میگذرونند اتفاقا غمگین ترند. پس در عین حال که دیدن نمایش ها و فیلم و سریال های خنده دار برای بهبود خلق ما مفید و لازمند، بایستی به جای استفاده از آن ها به عنوان فرمی از اجتناب بهتره مشکلاتمون رو به رسمیت بشناسیم و به روانشناس مراجعه کنیم.