کاندیس روکمور بانر، دکترای روانشناسی بالینی و رزیدنت در بیمارستان بریگام وومن در بوستون، به خوبی با مشقت فرزندپروری و کار همزمان آشنا است. او در ژوئن ۲۰۲۰ با دو فرزند خود به بوستون نقل مکان کرد تا دوره آموزشی خود را آغاز کند، در حالی که شوهرش می ‌خواست در آینده به آن‌ها بپیوندد. مدیریت حرفه رو به رشد و رفاه خانواده اش - همه در طول یک اپیدمی جهانی - منجر به نادیده گرفتن مصالح شخصی اش شد. در نتیجه، او می‌گوید خستگی مداوم و عصبانیت در سطح بالا بخشی از روال روزانه او شده است. "من پنج سال است که همزمان دانشجو و والد بوده‌ام، بنابراین این یک عمل مداوم بوده است"، بانر می‌گوید. "اما امسال احساس خستگی را به اوج خود رساندم، زیرا راهی برای فرار وجود ندارد. " بخش عمده‌ای از محدودیت‌های کووید-۱۹ در ایالات متحده برداشته شده است (و برخی از آن‌ها به منظور محافظت در برابر واریانت دلتای کووید-۱۹ به تصویب رسیده است). جشن‌های تولد در حال برگزاری هستند، ورزش‌های جوانان برگشت کرده‌اند و خانواده‌ها از یک فعالیت به فعالیت دیگرمي شتابند. اگرچه در انتهای راه، امیدی برای مردم وجود دارد و آنان با شوق و امید انتظار کشیدند، اما والدین هیچگاه فرصتی برای بهبود و بازیابی انرژي ناشی ازخستگي کووید-۱۹ نداشتند حتي قبل از ورود واریانت جدید دلتا که خطرات آن در آینده بیشتراست. خستگی والدین یک سندرم است که با "خستگی عاطفی، زوال شخصیت و کاهش رضایت شخصی " شناخته می‌شود و ناشی از تحمل مداوم در محیط‌هایی است که هیجانات سرکوب مي شود (بر اساس یک مطالعه توسط ریوندا و همکاران، منتشر شده در مجله بین‌المللی پژوهش محیطی و بهداشت عمومی، جلد ۱۸، شماره ۹، ۲۰۲۱). در سال ۲۰۱۹، سازمان بهداشت جهانی به سندرم فرسودگی شغلی اشاره کرد که به عنوان یک وضعیت شغلی در طبقه ‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها شناخته می‌شود. این سندرم همراه با علائم مختلفی از جمله خستگی، تغییر در الگوی خواب و مصرف مواد مرتبط است. اگرچه معمولاً فرسودگی به شغل‌های حوزه بهداشت و درمان و یا حرفه‌هایی با فشار زیاد مرتبط می‌شود، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که فرسودگی می‌تواند در نقش‌های دیگر نیز رخ دهد، به ویژه در مواجهه با فشارهای زندگی پس از شیوع ویروس کرونا. همانطور که لوسی مک ‌براید، پزشک داخلی در واشنگتن دی سی و نویسندهٔ خبرنامه معروف کوويد 19 توضیح می‌دهد، فرسودگی شغلی یعنی "پیامدهای روانی و جسمی ناشی از تجمع استرس در هر حوزهٔ زندگی"، از جمله فرزندپروری (مجلهٔ اطلس، ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱). اولین تحقیق دربارهٔ فرسودگی والدینی در دههٔ ۱۹۸۰ در ایالات متحده انجام شد و بر روی والدین فرزندان مبتلا به تومور تمرکز داشت (پروکاچینی، ج. و کیفابر، م. وی.، فرسودگی شغلی والدین، دابلدی، ۱۹۸۳). به تازگی، پژوهشگران بلژیکی از جمله ایزابل روسکام، دکترای روانشناسی، و مویرا میکولایزاک، دکترای روانشناسی که هر دو استاد روانشناسی در دانشگاه کاتولیک لوون در بلژیک هستند، فرضیه‌ای را بیان کرده‌اند که نشان می‌دهد در شرایط سختی مانند بیماری فرزند، فرسودگی والدینی می‌تواند رخ دهد و هر والدي ممکن است با آن مواجه شود. در سال ۲۰۱۸، روسکام و همکارانش پس از بررسی بیش از ۹۰۰ والد که با فرسودگی روبه‌رو بودند، ابزاری به نام "ارزیابی فرسودگی والدینی" توسعه دادند. از تجربیات این افراد، پژوهشگران مقیاس سنجش فرسودگی والدینی را استخراج کردند شامل: خستگی از نقش والدینی ، تقابل با خود والدینی گذشته، احساس بیزاری از نقش والدینی و فاصله عاطفی گرفتن از نقش والدینی
به منظور بهبود فهم ما درباره فرسودگی والدینی و عوامل مؤثر بر آن، پژوهش‌هایی در سراسر جهان با مشارکت بیش از ۱۷ هزار والد در ۴۲ کشور انجام شده است. نتایج این تحقیقات نشان می‌دهند که شدت فرسودگی والدینی به شدت به کشورها وابسته است و عوامل فرهنگی شرق و غرب نیز در این رابطه نقش مهمی دارند. علاوه بر این، یک مطالعه کوچک نشان داده است که نرخ فرسودگی والدینی در برخی از جمعیت‌ها در طول دوره کووید-۱۹ افزایش یافته است، اما هنوز این مطالعه منتشر نشده است.
تحقیقات روانشناسان دانشگاه ملبورن نتایج مشابه را در مطالعه خود تأیید کردند. در این مطالعه، همه شرکت‌کنندگان در طول دورهٔ کووید-۱۹ سطوح بالاتری از استرس روانی را گزارش کردند، اما والدینی که فرزندانشان در دورهٔ تحصیلی بودند، نرخ‌های بسیار بالاتری از استرس را گزارش دادند. پژوهشگران بیان کردند که بیش از یک چهارم از والدین کارگر در استرالیا با فرزندانی در ردهٔ سنی ۵ تا ۱۱ سال در طول دورهٔ کووید-۱۹ سطوح بالایی از استرس روانی را تجربه کرده‌اند و در والدین کارگری که به عنوان نگهدارندهٔ اصلی بچه‌ها بودند، احتمال مشاهده مشکلات نسبت به والدینی که در همان زمان به نگهداری از بچه‌ها مشغول نبودند چهار برابر بود. (موسسهٔ ملبورن، ۲۰۲۰)
به گفتهٔ راسکام، یک عامل ثابت در میان تمامی والدینی که در گزارش‌های خود فرسودگی والدینی را اعلام کرده‌اند، قبل و در طول دورهٔ کووید-۱۹ وجود داشته است. او می‌گوید: "فرسودگی والدینی ناشی از استرس زیاد و عدم وجود منبع برای مقابله با آن است. شما تنها زمانی دچار فرسودگی والدینی می‌شوید که تعادلی بین استرس و منابع موجود وجود نداشته باشد".
ارزیابی و تشخيص فرسودگی والدینی
علائم اصلی فرسودگی طبق گفتهٔ میکولایزاک معمولاً در مراحل مختلف رخ می‌دهد. او می‌گوید که مرحلهٔ اول، فرسودگی عمومی است. وابسته به سن کودکان، والدین ممکن است انواع مختلفی از فرسودگی را تجربه کنند؛ به عنوان مثال، میکولایزاک می‌گوید والدین کودکان کم سن بیشتر فرسودگی جسمانی را تجربه می کنند، در حالی که والدینی که نوجوانان دارند، ممکن است به دلیل تعارضات با فرزندشان فرسودگی عاطفی را تجربه کنند. دکتر اینجر برنتزایگلر، استاديار روانشناسی در دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث ‌وسترن، تأکید کرده است که شیوع بیماری کووید-۱۹، مشکل فرسودگی والدینی را در میان والدینی که در مرکز" آشر" برای مطالعه و درمان اختلالات افسردگی همکاری می‌کنند، تشدید کرده است. او بیان کرده است که بسیاری از والدین در طول روز بر روی مراقبت از کودکان و تحصیل در خانه تمرکز می‌کنند و وظایف شغلی خود را به شب موکول می‌کنند، که به عبارتی باعث افزایش احساس عصبانیت و استرس آنها در روز بعد می‌شود. به طور معمول، والدین فرسوده با استرسي مزمن درباره اینکه چگونه می‌توانند همه کارها را انجام دهند، روبرو هستند. او گفت: این می‌تواند باعث اختلال در خواب شود که اضطراب و عصبانیت را تشدید می‌کند؛ به عبارت دیگر، این چرخه روزانه تکرار می‌شود.
میکولایچک اظهار داشت: سپس، والدینی که از فرسودگی والدینی رنج می‌برند، تمایل دارند خود را از فرزندانشان دور کنند تا انرژی خود را حفظ کنند. این مرحله به مرحله سومی می‌انجامد که در آن والدین احساس از دست دادن رضایت از خود به عنوان والد را تجربه می‌کنند. این والدین به شما می‌گویند: فرزندانم را دوست دارم، اما دیگر تحمل نمی‌کنم کنارشان باشم؛ در واقع، دیگر نمی‌توانم والد باشم".
نشانه‌های فرسودگی والدینی شبیه به خستگی شغلی، به تدریج ظاهر می‌شوند؛ فرسودگی در مرحله اول برای مدتی همراه با دوری و از دست دادن رضایت باقی می‌ماند. به همین دلیل، به گفته روسکام، والدینی که از فرسودگی والدینی رنج می‌برند، معمولاً از تعارضی بین والدینی که بوده‌اند، والدینی که می‌خواهند باشند و والدینی که شده‌اند، گزارش می‌دهند. این تعارض می‌تواند باعث بروز استرس، شرم و احساس ناتوانی و گناه در والدین فرسوده شود.
اگرچه فرسودگی شغلی می‌تواند مشکلات قابل توجهی در زندگی فرد ایجاد کند، اما پیامدهای فرسودگی والدینی با آن تفاوت دارد. در مقابل یک شغل، والدین هیچ تعطیلاتی ندارند و نمی‌توانند نقش والدینی خود را رها کرده و به تربیت فرزندان دیگری مشغول شوند، در صورتی که یک فرد با فرسودگی شغلی ممکن است به یک موقعیت شغلی جدید منتقل شود. بنابراین والدین فرسوده شده معمولاً در نقش خود گیر می‌کنند، ممکن است پیامدهای جدی ‌تری نسبت به افرادی که از فرسودگی شغلی رنج می‌برند، تجربه کنند. به عنوان مثال، افکار خودکشی و فرار معمولاً در والدین فرسوده بیشتر از افرادی که با فرسودگی شغلی یا افسردگی مواجه هستند، رخ می‌دهد (بر اساس یک مطالعه انجام شده توسط میکولایزک و همکاران و منتشر شده در علوم روانشناختی بالینی، جلد 7، شماره 6، 2019). همچنین، این مطالعه نشان داد که این افکار در فرسودگی والدینی به طور متداول‌تر از فرسودگی شغلی یا افسردگی رخ می‌دهد (بر اساس مطالعه‌ای منتشر شده در علوم روانشناختی بالینی، جلد 8، شماره 4، 2020).
فرسودگی والدینی می‌تواند باعث شود والد نسبت به کودکانشان به خشونت و سهل‌انگاری بپردازند، حتی زمانی که اصولاً فلسفه و عقایدشان با این رفتارها در تضاد باشد. در یک مطالعه برگزیده و منتشر نشده تاکنون در سال 2020، آنت گریفیت، دکترای روانشناسی و استاد روانشناسی در دانشکده روانشناسی دانشگاه حرفه‌ای شیکاگو، مشاهده کرد که والدینی که سطح بالاتری از فرسودگی داشتند سطح استفاده بالاتری نیز از روش‌های اجباری یا مجازاتی در تربیت کودکان نشان دادند. همچنین، والدینی که گزارش دادند بزرگترین تغییر در سطح فرسودگی خود را از ژانویه تا ژوئن 2020 تجربه کرده‌اند، بیشترین خطر سوء استفاده از کودکان را داشتند.
گریفیت متوجه شد که بسیاری از شرایط موجود در طول دوره فرسودگی مانند عدم امنیت مالی، کمبود حمایت و انزوای اجتماعی به عنوان عوامل خطر برای فرسودگی والدینی قبل از آن دوره شناخته شده‌اند (منتشر نشده در مجله خانواده و خشونت، جلد ۲۹، شماره ۴، ۲۰۲۰). وقتی یک والد فرسوده و خسته سر کودکش فریاد بزند یا او را تنبیه کند، این رفتار نه تنها به کودکان آسیب می‌رساند؛ بلکه علائم و پیامدهای آن یک چرخه معیوب را هم ایجاد می‌کنند. "والدینی که به این کارها می‌پردازند، اغلب احساس شرم می‌کنند و درگیر فکر و تفکر درباره رفتارهای خود می‌شوند؛ سپس روز بعد به صورت خسته‌ تر و حساس‌تر بیدار می‌شوند که این رفتارهای منفی را تشدید می‌کند"، او گفت چه کسانی تجربه فرسودگی والدینی را دارند؟
بر اساس تحقیقات، جمعیت‌های خاصی بیشتر از دیگران در معرض فرسودگی والدینی قرار می‌گیرند. یک مطالعه انجام شده توسط کنسرتیوم بین‌المللی تحقیق درباره فرسودگی والدینی (IIPB) که شامل راسکام و میکولایزاک بود، نشان داد که فرهنگ و عادات مربوط به هر منطقه نقش مهمی در پیش‌بینی فرسودگی دارد: والدین در کشورهای با جامعه فردی‌گرا (معمولاً کشورهای غربی) نرخ بیشتری از فرسودگی نسبت به کشورهای شرقی دارند (علوم احساسی، جلد 2، 2021). فرهنگ‌های فردی‌گرا به رقابت، عملکرد و کمال‌گرایی اهمیت می‌دهند که باعث افزایش استرس می‌شود و در عین حال با کاهش انرژی‌ والدین همراه است با این حال این والدین از درخواست حمایت و کمک خودداری می کنند. در عوض، فرهنگ‌های شرقی بیشتر به اطاعت و احترام کودکان نسبت به سالخوردگان تأکید می‌کنند. همچنین، راسکام می‌گوید که فرهنگ‌های غربی معمولاً ارزش‌های خودبهبودی و استقلال را تأیید می‌کنند، به این معنی که کودکان کمتر تمایل به پیروی از دستورات دارند. افرادی که در گذشته با تنش‌های متعدد مواجه بوده‌اند، مانند تک ‌والد بودن، والدین کودکان با نیازهای ویژه و والدین مهاجر ممکن است به دلیل فشارهای مداوم مرتبط با تربیت فرزندان، آستانه کمتری برای تحمل استرس اضافی را داشته باشند. لیزا کوین، دکترای روانشناسی و مشاور بالینی ارشد در ماساچوست و عضو هیئت علمی رشته روانشناسی در دانشکده پزشکی هاروارد اظهار داشت: "گروه‌هایی که در حال حاضر با تنش‌های مزمن و طولانی روبرو هستند، در خطر بالاتری از ابتلا به مشکلات روانی و فرسودگی قرار دارند" .